Wildlife

Ondanks dat het hier dor is en de ijzige wind nooit ver weg is, bruist het hier van leven. We zien een poolvos, muskusossen en veel kariboes. Dit maakt de koude aangenamer om in te fietsen.  

De poolvos was fantastisch om te zien. Met zijn vacht spierwit als de sneeuw stak hij voor ons de weg over en keek ons nieuwsgierig aan. De kariboes - of rendieren - zijn de moeite waard om even voor te stoppen. Het is mooi om te zien hoe sierlijk ze over de toendra draven. Ik vind het leuk om dieren voor het eerst in het echt te zien. Net als wij genieten ze van de eerste zonnestralen op de toendra. 

Atigun Pass 

Wie de Dalton Highway fietst moet over het Brooksgebergte. Dit gaat via de Atigun Pass, dit was de eerste echte beproeving en man, wat was het zwaar. Sneeuw, ijskoude wind en een weg die stijl omhoog loopt. Ik moet de fiets een groot stuk naar boven duwen. Met tranen in de ogen kom ik stikkapot boven. Nooit meer, denk ik bij mezelf. Het zal ongetwijfeld beter gaan wanneer ik van mijn coronakilo’s af ben!  

Wanneer ik me voor vertrek woog gaf de weegschaal 86 kilo aan. Om eerlijk te zijn is dit voor iemand van mijn lengte (1.69 m) teveel. De laatste weken deed ik me tegoed aan frietjes, pizza, restaurantbezoekjes en veel te veel frisdrank. Reserves opbouwen en genieten van het goeie leven was de insteek. Dat het leuk en lekker was, zeker! Al die reserves naar boven krijgen is minder leuk. 

De eerste boom, een andere wereld 

Na de afdaling zijn we in een andere wereld. Geen dor en ijzig landschap meer, dit heeft plaats gemaakt voor een groen en levend landschap. Na 4 dagen zien we onze eerste boom en uit het niets staan de flanken van de  omringende bergen vol. Dit is fietsen door een grote postkaart. Het voelt als dromen met je ogen open. Maar dan zie je verse berensporen op de weg en ben je toch wel snel weer wakker. Rivieren gevoed door smeltwater  aan beide kanten van de weg, bergen op de achtergrond en het enige teken van beschaving: de Dalton Highway die zich rustig een weg baant door al dit prachtig natuurgeweld, ... Dit is hoe ik het mij had ingebeeld thuis. Regelmatig moet ik mij er aan herinneren dat we echt in Alaska zijn. Twee kleine Belgen in deze gigantisch grote wildernis.