Het vertrek

Zenuwachtig, bang en verrassend emotioneel staar ik naar het bord aan de winkel. Het enige dat ik nu moet doen is die eerste meters fietsen, ik kijk nog een laatste keer rond en lach bij mezelf: vertrekken was nog nooit zo moeilijk.

Prudhoe Bay is niets meer dan loodsen en industrie. Het hele jaar door telt het geen permanente bewoners. 'Hier kan je niet wonen, enkel werken,' verteld de uitbaatster van de winkel. We kopen veel te dure bearspray, een misthoorn en campinggas. De berenspray moet bescherming bieden bij een beer die te dichtbij zou komen. Wist je dat dit enkel werkt als de windrichting juist zit? Anders blaas je deze wolk hete pepers naar jezelf. Aanvullend hebben we de misthoorn.

Het hoge Noorden

Dichter dan dit zal ik nooit bij de noordpool komen. Hier groeit niets en zo ver je maar kan kijken is alles bevroren. Een ijzige wind en de eeuwige stilte zijn onze trouwe bondgenoten op deze ontembare toendra. 

We zijn verrast wanneer de baan een perfect geasfalteerde weg blijkt te zijn. De eerste 90 km zijn in perfecte staat, daarna wordt het een ruwe kapotgereden gravelroad. We willen een 80 km per dag gemiddeld fietsen en hebben ons voorgenomen ‘s avonds te eten en dan nog wat kilometers te rijden. Zo is de geur van het koken ver van ons vandaan. 

Bij stevige vriestemperaturen de tent opzetten is geen lachertje. Handschoenliners af, een handeling uitvoeren, handschoenliners terug aan. Zo gaat het een tijdje door tot ons huisje is ingericht. Die warmte van de slaapzak doet zoveel deugd! Een kleine broodnodige zekerheid in deze alsnog onbekende wereld.

Hey bear, coming through

Regelmatig worden we gestopt door enthousiaste truckdrivers die van ons een foto willen. 'Jullie zijn de eerste fietsers dit zijn seizoen,' zegt de ene. Volgens de andere zijn we total badasses om dit in de sneeuw te doen. Bij een stevige helling worden we gestopt. 'Godverdomme, moet dat nu?' roep ik naar ons pa. De man laat de autoruit zakken en vertelt dat er 3 km verder op de weg een grizzlybeer staat. Bedankt om te stoppen denk ik meteen, terwijl mijn hart te keer gaat. Exact waar de man beschreef zien we in de verte een grizzlybeer. Wat een gigantisch groot beest en wat prachtig om het in zijn natuurlijke habitat te zien. 

Het is vermoeiend en een pak anders dan fietsen in pakweg de Ardennen. Daar probeer je zo stil mogelijk te zijn in de hoop wat wild te zien, hier moet je net tegengesteld regelmatig lawaai maken. 'Hey bear, coming through,' roepen we om de beurten wanneer we een bocht in gaan. Grappig dat we engels spreken tegen de beren! Je speurt in de omgeving naar een grote bruine bewegende vlek. Geloof me, na een tijdje zie je in alles beren!