Een zwarte beer op het pad! Ik moet toegeven deze beer had meer interesse in de bessen dan in mij maar toch was dit heel dicht! Zonder te beseffen was dit ook de laatste beer op de reis.
In de schaduw van Yellowstone ligt Grand Teton national park, veel kleiner maar daarom zeker niet minder spectaculair. Dit park wordt gedomineerd door de Teton mountains een woest gebergte dat het hart van het park vormt.
Vele fietsers passeren hier snel. (Nationale parken zijn best duur om te kamperen) Ik wil hier toch enkele dagen blijven, net als mijn oudste broer wil ik hier de Teton Crest trail wandelen. Een vijfdaagse wandeling die je diep het gebergte inbrengt. Mijn eerste meerdaagse wandeling met de rugzak, ik heb er dan ook gigantisch veel zin in! Wanneer ik mijn permit ga halen bij de rangers vraag ik of er veel beren zitten. 'Deze tijd van het jaar niet, de beren zijn druk bezig in de vallei met voedsel te verzamelen, zegt ze.' Toch een kleine opluchting.
De eerste dag liep ik toch een beetje onwennig tussen het hoog struikgewas. Regelmatig riep ik 'hey bear' of 'coming through'. Op een gegeven moment besefte ik wel dat om volop te genieten van deze wandeling ik de factor beren een plaats moest geven. Net wanneer ik een beetje begon los te komen kwam ik twee meisjes tegen die duidelijk over hun toeren waren en opgelucht waren me te zien! Een beer twintig meter verder op de trail zeggen ze in koor. Zij besluiten om terug te gaan, ik wil echter niet wijken van mijn plan en stap verder, geen beer te zien maar wel terug gespannen.
Wanneer ik 's avonds mijn tandenpoets en net in de tent wil kruipen zie ik toch wel een grote zwarte beer uit de struiken komen zeker. Niet ver van de tent, geloof mij die avond doe ik amper een oog dicht.
De volgende dagen zie ik in totaal zeven zwarte beren! Mooi en telkens opnieuw zeer spannend. na vier dagen heb ik nog steeds geen mensen gezien, ik geniet van mijn tijd alleen. Ik kan echt wel goed alleen zijn zonder me eenzaam te voelen. Op de laatste dag wanneer het tijd is om terug af te dalen ben ik nog geen vijf minuten op pad of er komt een grote zwarte beer het pad op gewaggeld. De beer bekijkt me even maar is te druk bezig met zijn bessen ontbijt. We staan letterlijk enkele meters van elkaar, mijn hart gaat echt tekeer en tegelijk is dit zo genieten. Na een tijdje wil ik toch verder en begin als een gek te klappen en te roepen, duidelijk geïrriteerd gaat de beer terug van het pad af. Ik ben nog maar net bekomen of er staat een gigantisch eland te eten naast het pad. Hier ben ik wel op mijn hoede want iedereen blijft benadrukken dat elanden veel gevaarlijker zijn dan de beren.
Wat een mooi beest om te zien met zijn machtig gewei. Moe maar voldaan wandel ik terug in de beschaving. Ik heb zin om terug de fiets op te springen en verder naar het Zuiden te gaan.
Hoewel ik plots een omweg van 700 kilometer neem. Hoe, waar en waarom lees je in de volgende blog!
